Modele anatomiczne pełnią kluczową funkcję w edukacji klinicznej, umożliwiając lekarzom, uczniom medycyny oraz pacjentom lepiej pojąć budowę i pracę ciała człowieka. Są one używane w rozmaitych specjalizacjach, takich jak anatomia, patologia i analiza medyczna chorób. Modele te mogą być wykonane z rozmaitych materiałów, takich jak polimer, materiał gumowy, materiał polimerowy lub inne syntetyczne substancje, a ich zadaniem jest jak najdokładniejsze przedstawienie autentycznej struktury organizmu ludzkiego. Dzięki nim można przeanalizować, jak postępują schorzenia, jakie mają następstwa dla ciała oraz jakie zasady biologiczne i chorobowe za nimi stoją. Modele anatomiczne są nieocenionym narzędziem w kształceniu i edukacji pacjentów. Dają możliwość doktorom lepiej tłumaczyć pacjentom istotę ich dolegliwości, ułatwiając im w zrozumieniu diagnostyki oraz zalecanych metod leczenia. W przypadku chorób przewlekłych, takich jak zaburzenia gospodarki cukrowej czy choroby tarczycy, modele anatomiczne umożliwiają zobrazować poziom degeneracji struktur wewnętrznych oraz konsekwencje niekontrolowanych schorzeń. Co więcej, modele te pomagają uczniom w bardziej efektywnym opanowywaniu materiału naukowego poprzez praktyczne zrozumienie budowy ciała i procesów patologicznych ciała. Modele anatomiczne diabetologiczne Cukrzyca jest przewlekłą chorobą związaną z metabolizmem, która powstaje na skutek z dysfunkcji sekrecji substancji regulującej glukozę lub nieodpowiedniej reakcji ciała na ten hormon. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej obrazują gruczoł trzustkowy, jako że jest ona podstawowym narządem kontrolującym regulację poziomu glukozy we układzie krążenia. W modelach tych można zobaczyć budowę takie jak skupiska komórek produkujących insulinę, czyli skupiska komórek β, wytwarzających hormon insulinowy. W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą przedstawiać uszkodzenie lub zanik struktur odpowiedzialnych za insulinę, które powodują deficytu hormonu insulinowego. Z kolei w cukrzycy typu 2 modele mogą uwzględniać oporność na insulinę, a także nadmierne obciążenie narządu wydzielniczego, skutkujące jej postępującej dysfunkcji. Niektóre modele cukrzycy przedstawiają również konsekwencje schorzenia dla układów organizmu, takich jak mięsień sercowy, nerki, oczy czy tętnice i żyły. Ilustrują, jak długotrwała podwyższony poziom cukru skutkuje zaburzeń w mikrokrążeniu i zaburzeń w makrokrążeniu, które są przyczyną powikłań cukrzycowych, takich jak uszkodzenie siatkówki, choroby nerek czy uszkodzenie nerwów. Tworzone są również modele ukazujące stopę cukrzycową, która jest jednym z groźniejszych konsekwencji tej choroby. Dzięki tym modelom lekarze mogą lepiej przedstawiać pacjentom, dlaczego prawidłowa kontrola glikemii i tryb życia mają kluczowe rolę w zapobieganiu powikłań cukrzycowych. Modele anatomiczne cukrzycy są wykorzystywane nie tylko w edukacji akademickiej, ale również w kampaniach społecznych których celem jest rozszerzenie informacji na temat tej choroby. Dzięki nim można pokazać, jakie zmiany następują w ciałe w wyniku długotrwałej hiperglikemii i jakie strategie ochronne mogą przyczynić się w redukcji ryzyka wystąpienia negatywnych skutków.
Modele anatomiczne tarczycy Gruczoł tarczowy to narząd wydzielniczy pełniący funkcję wytwarzanie substancji regulacyjnych regulujących procesy metaboliczne, takich jak tetrajodotyronina i trójjodotyronina (T3). Zaburzenia pracy gruczołu tarczowego mogą powodować wielu schorzeń, takich jak zbyt aktywna tarczyca, hipotyreoza, choroba Hashimoto czy nadczynność tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. Modele anatomiczne tarczycy wizualizują strukturę tego organu, w tym jego części boczne, cieśń, a także ukrwienie i sieć nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również pokazywać patologie, takie jak powiększenie tarczycy w wyniku wola, ogniska patologiczne czy zmiany nowotworowe. W przypadku hipotyreozy modele mogą uwidaczniać zanik tkanki tarczycy i zmniejszoną aktywność jego elementów budulcowych, podczas gdy w zwiększonej aktywności gruczołu mogą obrazować rozrost tarczycy oraz rozbudowaną sieć naczyń krwionośnych. Modele te mogą także objaśniać konsekwencje autoimmunologicznych chorób tarczycy, takich jak choroba Hashimoto, w której system immunologiczny uszkadza tkankę tarczycową, powodując ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są szczególnie przydatne w procedurach diagnostycznych i nauczaniu chorych, ponieważ ułatwiają lepiej pojąć czynniki sprzyjające różnych problemów endokrynologicznych oraz ich skutki dla ustroju. W praktyce klinicznej eksperci ds. tarczycy często wykorzystują takie modele do wyjaśniania osobom z zaburzeniami tarczycy, jak funkcjonuje gruczoł tarczowy, jakie są symptomy zaburzeń tarczycy oraz jakie metody leczenia mogą być zalecane.
